"What really happened to Elvis and me"
(Verschijningsdatum: 5 Januari 2010)
De pijnlijke laatste dagen van de King:
Pillenverslaafde Elvis speelde dokter voor zichzelf, onthult lijfarts George Nichopoulos...
‘Dokter Nick!' De persoon aan de andere kant van de lijn klonk paniekerig. ‘Kom snel naar hier. Er is iets met Elvis.' Iets in de stem zei hem dat het ernst was. Halsoverkop sprong dokter George Nichopoulos in zijn auto, maar hij kwam te laat. Elvis Presley was niet meer.
Na het mysterieuze overlijden van Elvis –op amper 42-jarige leeftijd en helemaal alleen in zijn badkamer– werd dokter George Nichopoulos talloze keren aangeklaagd. Hij verloor ook zijn dokterslicentie. De man zou de King te veel medicijnen hebben voorgeschreven – in zijn laatste levensjaar gaf hij hem maar liefst 10.000 voorschriften. Dokter Nick werd eensklaps de man die Elvis vermoordde.
In het onlangs verschenen boek The King and dr. Nick vertelt de dokter (vandaag 83) openhartig over zijn relatie met de wereldster en over zijn afgrijselijke laatste dagen. Zo onthult hij dat er geen enkele grond van waarheid zit in de vele speculaties over het eenzame einde van de koning van de rock-'n-roll. Elvis Presley is niet vermoord, hij pleegde geen zelfmoord en hij stierf niet aan een overdosis. Hij leed wél aan een waslijst van ziektes die elke mens op een gegeven moment fataal worden.
Stramme spieren:
Het is hallucinant om te lezen: een van de grootste sterren aller tijden had zo'n slechte maag dat hij nauwelijks een avond op het podium kon staan zonder zich naar het toilet te haasten. De man met de wonderbaarlijke bluesstem was bijna blind door een oogziekte en had zijn gitzwarte haardos te danken aan een kleurspoeling. Zijn spieren waren zo stram en pijnlijk dat hij vanaf zijn veertigste pijnstillers nodig had om zijn bekende heupbewegingen uit te voeren.
Toegegeven, in zijn laatste dagen in Las Vegas was Elvis niet langer de indrukwekkende verschijning van weleer. Maar ondanks zijn overgewicht liet hij – in zijn kenmerkende glimmende jumpsuits – nog steeds een diepe indruk na op zijn publiek. Niemand kon ook maar vermoeden dat de man leed aan artritis, jicht, leververvetting, een vergroot hart, migraine, constipatie en een dikke darm die twee keer zijn normale omvang had. Niemand, behalve dokter Nichopoulos.
Rode billen:
Het was op een zondag in 1967 dat de dokter voor het eerst in contact kwam met de wereldberoemde zanger. Dat gebeurde op ietwat gênante wijze. ‘Elvis bloosde een beetje, draaide zich om, trok zijn broek naar beneden en boog lichtjes voorover om me zijn achterwerk en dijen te tonen, knalrood van een week intensief paardrijden. 'Wat de zanger hem niet vertelde was dat hij slaapmiddelen nam om in slaap te geraken, amfetamines om te ontwaken en codeïne tegen de pijn.
De alarmbel rinkelde pas in 1968 toen Elvis, net vader geworden van Lisa Marie, zijn nieuwe vriend raadpleegde voor een keelaandoening. Amper één dag later had de King zijn medicatie voor de hele week al ingenomen. ‘Ik moet er snel weer bovenop geraken, ik moet een album afmaken', was zijn verklaring.
Zo ging het elke keer opnieuw: als Elvis werkverplichtingen had, werd hij zenuwachtig en ziek. En dan moest en zou hij onmiddellijk genezen. Daarom nam de zanger met de regelmaat van de klok vitamine B12 en een laxeermiddel, gebruikte hij oogdruppels vlak voor en vlak na elk optreden en liet hij zich injecteren met Dilaudid, een pijnstiller die meestal ingenomen wordt door terminale kankerpatiënten.
In ijskoud water:
In de jaren die volgden ging het alleen maar bergaf met de zanger. In 1973 vond dokter Nichopoulos hem bewusteloos in een besmeurde pyjama. De wereldster moest het podium op maar slaagde er amper in zelfstandig te ademen. Na een injectie om zijn ademhaling te verbeteren en een onderdompeling in ijskoud water, hees de dokter Elvis in zijn jumpsuit. Enkele ogenblikken later stond hij op het podium.
Het incident liet een diepe indruk na op de dokter. Hij wou weten waar de gezonde, levendige en sexy man van weleer gebleven was. Maar terwijl Elvis weigerde over zijn problemen te praten en het ging van kwaad naar erger. Na de scheiding van Priscilla bleef van de zanger niets meer over dan een brok ellende. ‘Als ik de persoon voor me niet zo goed had gekend, had ik hem niet herkend als Elvis. Zijn handen, gezicht en buik waren gezwollen en zijn ademhaling verliep moeizaam', getuigt de dokter in zijn boek. Elvis was nu totaal verslaafd aan pijnstillers.
Als mensen rondom hem naar zijn gezondheidstoestand vroegen, haalde Elvis eenvoudigweg geld tevoorschijn. Zo gaf hij dertien aanhouders allemaal een Cadillac en hielp hij dr.Nick met zijn hypotheek.
Familieleden overstelpte hij met geschenken en reizen naar Hawaï en Colorado. Als hij een meisje op het oog had – hij moest elke nacht een vrouw in zijn bed hebben – verleidde hij haar met een eigen auto, een diamanten ring en een trip naar Vegas.
Na verloop van tijd kocht Elvis een medisch handboek en stelde hij zijn eigen behandeling samen. Bij allerlei dokters ging hij aankloppen voor Sparine, een middel dat hem spraak - en spierproblemen opleverde en zijn bloeddruk angstwekkend deed dalen. Als hij een pijnstiller vroeg, probeerde dokter Nichopoulos hem een placebo toe te dienen, maar Elvis was zo vatbaar voor paniekaanvallen dat hij vaak een écht kalmeermiddel nodig had.
Mysterieuze pakjes:
Een ander systeem, waarbij de dokter de exacte doses medicatie in aparte doosjes gaf, werkte evenmin. Zelfs met twee voltijdse verpleegsters aan zijn zijde kon de wereldster niet stoppen met overdreven medicatie. Bovendien bleef de zanger met de post bruine pakjes ontvangen met een mysterieuze substantie.
In de laatste maanden voor zijn dood wist Elvis Presley niet meer waar hij was. Hij was depressief en zelfs zijn stem liet hem in de steek. Dan, op 16 augustus 1977, ontving dokter Nichopoulos de noodlottige telefoon. Meteen schoten hem mogelijke doodsoorzaken te binnen. Was de wereldster uitgedroogd door zijn dieet van suikervrije drankjes, gelei en lolly's? Was de mengelmoes aan medicijnen hem uiteindelijk fataal geworden?
Over de uiteindelijk doodsoorzaak wordt nog altijd gediscussieerd. In Elvis' bloed werden sporen van maar liefst veertien verschillende medicijnen gevonden, maar toch wordt een overdosis uitgesloten. Volgens het officiële rapport werd een hartaanval de King fataal.
Dokter Nick heeft daar zijn twijfels bij. Hij is ervan overtuigd dat Elvis die nacht naar de badkamer ging met zijn bekende problemen en daar een bloeddrukval meemaakte, gevolgd door een aanval.
Op het moment dat Elvis werd ontdekt, was het te laat. De King was dood....
Bron: ‘The King and dr. Nick: What really happened to Elvis and me', George Nichopoulos en Rose Clayton Phillips, uitg. Thomas Nelson, Nieuwsblad.Be
© 2010 - www.elvisnederland.com