1 april 2004
(het hoesje is op vinyl single formaat!!!)
- Also Sprach Zarathustra
- See See Rider
- I Got A Woman/Amen
- Love Me
- Tryin' To Get To You
- All Shook Up
- Steamroller Blues
- Teddy Bear/Don't Be Cruel
- Love Me Tender
- Long Tall Sally/Whole Lotta Shakin' Goin' On/
- Mama Don't Dance/Flip, Flop And Fly/
- Jailhouse Rock/Hound Dog
- Fever
- Polk Salad Annie
- Why Me Lord
- How Great Thou Art
- Suspicious Minds
- [band introductions]
- Blueberry Hill
- I Can't Stop Loving You
- Help Me; An American Trilogy
- Let Me Be There
- My Baby Left Me
- Lawdy Miss Clawdy
- Funny How Time Slips Away
- Can't Help Falling In Love
Recorded live: 20 maart, 1974
(Voor de duidelijkheid het gaat hier om het gehele concert)
Recensies
Heeft u een korte of lange recensie welke u wilt delen met de Nederlandse en Belgische Elvis fans stuur dan een mailtje naar recensie@elvisnederland.com
Elvis Recorded Live On Stage In Memphis (Door Fred van Veen)
Fred van Veen presentator van vele Elvis Presley radio programma’s heeft ons een recensie toegestuurd van het FTD album ‘Elvis Recorded Live On Stage In Memphis’ welke we u zeker niet willen onthouden....
Ondanks het feit dat het een ingekort concert was, had ik altijd wel het gevoel dat juist dit concert een ultiem Elvis concert geweest moet zijn. Voor die conclusie had je niet het gehele concert nodig om dat te beoordelen. Later kregen we via het Fort Baxter label het gehele concert voor geschoteld, en hoe blij we er destijds ook mee waren, nu kunnen we die cd de vergetelheid in sturen. Deze cd release van ‘Elvis Recorded Live On Stage In Memphis’ overtreft de stoutste verwachtingen. Van het door Elvis vocaal gebodende, het door de muzikanten en backing vocals gebrachte, de prachtige geluidskwaliteit op dit schijfje, en het eindelijk op juiste wijze weergegeven publiek geluid. Vooral dat laatste geeft je eindelijk het gevoel een live registratie te horen, waar eerder op dit album applaus toegevoegd werd, en op vele andere cd’s met diverse concerten wat mat klinkt. Nu dus zoals het hoort op een ‘live’cd.
Slechts 1 onderdeel van deze pracht uitgave van FTD is teleurstellend: de verpakking. Ik blijf een Hollander… ik hou het kort, mijn motto is tenslotte, dat je niet de verpakking beluisterd maar de cd. Dat FTD wat summier omgaat met informatie op de reguliere uitgaven, vind ik eigenlijk wel prettig, het nodige staat er op. Bij een luxe uitgave met het formaat van een single hoesje, had ik wel wat meer informatie verwacht. Of een foto van het Mid-South Coliseum waar het optreden plaats vond. Wat we wel krijgen is de voor en achterkant van de lp zoals bekend vanaf 1974. Waar je de cd op vastklemt in de hoes, krijg je de illusie van zo’n typische jaren 70 lp label mee, de cd zelf heeft zo’n label overigens ook. En voorts 2 prachtige stage shots. Het 6 pagina’s tellende boekje toont ons nog 7 grote foto’s van het concert (niet van al te beste kwaliteit), de volledige tracklist, de credits, een aardig stukje van een zekere James Kings Kingsley, en verrassend maar welkom is de maart tour welke is afgedrukt. En juist onder die afgedrukte tour lijst staan interessante kranten artikeltjes. Maar dus niet leesbaar. Jammer…..
Van vrijdag 1 maart 1974 tot 19 maart had Elvis elke dag tijdens deze tour 1 of meerdere malen per dag opgetreden. De laatste dag van deze tour was een thuis wedstrijd. Het is vroeg in de avond als het Mid-South Coliseum in Memphis vol loopt met concert bezoekers. Uiteindelijk blijken zo’n 12.300 mensen dit concert welke door RCA wordt vastgelegd bijgewoond te hebben.
Op de gebruikelijke tonen van Richard Straus wordt Also sprach zarathustra in gezet, gevolgd door See See Rider, welke reeds in het begin van de vorige eeuw al vastgelegd werd door verschillende artiesten. Na deze spatzuivere opening wordt plagend I Got A Woman in gezet, waarbij J.D. Sumner het op het eind als vanouds weer moet ontgelden. Overigens moet ik mensen overtuigen hier met een bass stem van doen te hebben, want men neemt al vlug aan dat het een bass gitaar betreft. Dan volgt een krachtig Love Me, waarin Elvis de tekst even aanpast op hetgeen hem te binnen schiet op dat moment. Elvis heeft vervolgens het idee dat het publiek er duidelijk zin in heeft die middag of toch avond? Trying To Get To You…. Als er 1 live versie is die met vocale kop en schouder boven de bekende versies uitsteekt, dan is het toch deze wel. Hoewel de stem voller en krachtiger is dan toen hij het in de jaren 50 zong, ontbreekt die kenmerkende jaren 50 snik niet deze avond tijdens Trying To Get To You.
Dan volgt het 1e liedje welke we niet mee kregen op de originele uitgave van dit album. Nog geen minuut, en het lijkt wel haast op een “moetje”, dit All Shook Up. Heel anders is het gesteld met Steamroller Blues. Niet alle versies doen het origineel van James Taylor verbleken, deze wel. De stuwende bass van Duke Bardwell, het ivoor wordt juist geraakt door Glen Hardin, hardworking Ronnie Tutt….werkt hard, James en John plukken vakkundig hun snaren van de gitaren, de koper sectie laat zich goed gelden, en de achtergrond zang, zweept het lied op tot grote hoogte. Na dit uitmuntende stuk muziek, is het ‘lastig’ luisteren naar de medley Teddy bear/Don’t Be Cruel. Ook Love Me Tender kunnen we hier aan toevoegen. Dat de oude hits in de vorm van een medley ook op een prachtige overtuigende wijze gebracht kan worden bewijst de heerlijke medley Long tall Sally/Whole lotta shakin’ goin on/ mama don’t dance/Flip flop and fly/Jailhouse rock/Hound dog , dit is zonder meer het schoolvoorbeeld van hoe een medley met “moetjes” toch gepassioneerd gebracht kan worden.
Fever, het is duidelijk waarom het het originele album nooit gehaald heeft, vocaal alswel muzikaal is er niets aan de hand, maar Elvis babbelt met genoegen het publiek toe, iets wat kennelijk niet beviel, althans voor op het album niet. Aangemoedigd worden de muzikanten door Elvis tijdens Polk salad Annie, niet nodig, de band zit op het juiste spoor, maar het geeft wel aan hoe de heren en dames elkaar op het podium deze avond extra power gaven! Hoewel het intro van Polk zoals te horen tijdens de vroege jaren 70 concerten vervallen is, is deze uitvoering van het Tony Joe White lied geen mindere van de vroegere uitvoeringen. Elvis zijn conditie is kennelijk nog in orde, maart 1974.
Why Me lord en How Great Thou Art, die laatste leverde nog een Grammy op. Het lijdt geen twijfel dat Elvis beide gospels recht uit het hart zong. Overigens geld dit absoluut ook voor de achtergrond zang. Suspiciuos minds levert geen verassing op, of het moet zijn dat het niet verveeld klonk, zoals dat nog wel eens het geval was na een jaar of 5 elke avond dit lied gezongen te hebben. Dan worden de leden van de band geďntroduceerd, zonder solo’s dit keer. Wat we op het origineel niet mee krijgen is, dat Elvis het publiek maar niet de bandleden op het verkeerde been probeert te zetten. Hij zegt; You know what I can’t do?? En dan verwacht je uiteraard I Can’t Stop Loving You, maar Elvis zet Blueberry Hill in. Vanzelf sprekend volgt dan in medley vorm alsnog I Can’t Stop Loving You. Dan volgt het wonderschone Help Me, van countryster Larry Gatlin. Als je dacht dat juist in dit lied het publiek in het origineel gemixt was, dan kom je bedrogen uit, die hysterische mevrouw is er (gelukkig) nog steeds.
Broeierig……geladen……je houd je adem in…..so hush…little baby don’t you cry, you know your daddy’s bound to die…….but all my trialls lord….will soon beover…….geladen…..broeierig……..dwarsfluit……pauken…..explosie………… DE versie!! An American trilogy. Let me be there, bezorgt je de nodige rust na Trilogy, maar net als het je te rustig gaat vinden wordt er aangezet. Onderhoudend liedje. En daar komt die andere Big boy Crudop klassieker, My baby left me, als er al een jaren 70 versie bestaat, dan deze. Lawdy miss Clawdy, alsof Elvis de jaren 50 niet meer kon evenaren, zo ook weer recht gezet. Elvis kijkt in het “huislicht” zijn eigen stads genoten nog eens in de ogen en geeft een wat vreemd gespannen Funny how time slips away ten beste. En dan ach het moest er toch eens van komen, Can’t help falling in love, en zelfs tijdens dit zo vaak gehoorde liedje aan het einde van zijn concerten, gaf hij juist deze avond wat extra’s mee. Ik kan niet anders dan dit album een tien met een griffel toekennen, al is dat figuurlijk daar ik geen cijfers ga geven aan albums in de recensies. Overbodig te vermelden dat dit een “moetje” is.