Out In Hollywood
1 Oktober, 1999


  1. Mexico (Take 7)
  2. Cross My Heart And Hope To Die (Take 6)
  3. Wild In The Country (Take 11)
  4. Adam And Evil (Take 16)
  5. Lonely Man (Take 4)
  6. Thanks To The Rolling Sea (Take 3)
  7. Where Do You Come From (Take 13)
  8. King Of The Whole Wide World (Take 3)
  9. Little Egypt (Take 21)
  10. Wonderful World (Take 7)
  11. This Is My Heaven (Take 4)
  12. Spinout (Take 2)
  13. All That I Am (Take 2)
  14. We'll Be Together (Take 10)
  15. Frankie And Johnny (Take 1)
  16. I Need Somebody To Lean On (Take 8)
  17. The Meanest Girl In Town (Take 9)
  18. Night Life (Take 3)
  19. Puppet On A String (Take 7)
  20. Hey Little Girl (Take 1-2)
  21. Edge Of Reality (Take 6)
  22. Baby I Don't Care (Solo, Vocal overdub, Take 6)

Recensie Out In Hollywood:

De volgende recensie is gemaakt door Fred van Veen.
Heb je zelf ook een mening of recensie over deze of een andere FTD-CD, dan kun je die net als Fred sturen naar:
Elvis Today Tomorrow And Forever

 Out in Hollywood, de 2e release op het collector label Follow that dream. En na de 1e uitgave die gevuld is met materiaal van de 68 comeback special, bestaat de 2e telg in de FTD reeks uit toch een wat gewaagd concept. Daar waar Burbank 68 op voorhand al niet stuk kan, kiest men met Out in Hollywood niet de weg van de minste weerstand, tenslotte staat het film en dus ook soundtrack tijdperk van Presley nu niet bekent als artistiek hoogtepunt. Toch kan men flink genieten van dit zilveren schijfje; de onderkant althans, de bovenkant van de cd is stemmig zwart gekleurd.

De opener van dit album is voor rekening van de film Fun in Acapulco, waarin de Sid Tepper/Roy C Bennett song Mexico in voor komt. Take 7 van Mexico krijgen we voorgeschoteld. Deze take 7 wijkt niet erg af van de master die we op de soundtrack te horen krijgen, het meest in het oor springend is wellicht de zeer goede geluidskwaliteit, wat voor elke op deze cd geperste song geld. Deze, zeker voor die tijd geldende normen, geslaagde film musical werd tijdens de sessie van 22 en 23 januari 1963 van muziek en zang voorzien.

Het is 6 juni 1964 als saxofonist Boots Randolph subtiel zijn klanken uit de sax laat rollen voor Cross my heart and hope to die. Toch bemerkt Elvis rond het einde van het lied dat er wat mis gaat en fluit letterlijk de muzikanten terug. De uiteindelijk master zoals terug te vinden is op de soundtrack van Girl happy is samengesteld uit takes 9 en 11 terwijl er ook een piano intro aan toegevoegd werd.

19 Takes waren er voor nodig om de titel track van Wild in the country op de banden te zetten. Take 11 wordt ons deel op Out in Hollywood. En het was ook in Hollywood waar dit wat fragiel voor komende lied werd ingezongen. Wild in the country werd in 1961 door RCA gekoppeld als b-kant van de single waar I feel so bad de a-kant van werd.

Een goede 2 maanden voordat Elvis zijn talent weer werkelijk uit de verf ziet komen met de gospel sessie voor het album How great thou art, is het op 16 februari 1966 wat schamel gesteld met de song selectie voor Spinout. Van de 20 bestaande takes van Adam and evil krijgen we take 16 te horen, waarin Elvis aanvankelijk start met wat intro's van andere liedjes, en als je dan het uiteindelijke Adam and evil hoort, wenste je dat hij uit 1 van die introotjes van andere liedjes een keuze had gemaakt om in te zingen.

Uit dezelfde sessie waarin ook Wild in the country werd opgenomen, komt Lonely man. Er bestaat ook een zogenaamde solo versie van dit lied waarvan we take 4 terug kunnen vinden op de 3 cd box Collectors gold uit 1991. Nu valt ons wederom een take 4 ten deel, echter nu spelen alle muzikanten van deze november sessie mee. Zo valt het gemoedelijke accordeon spel van Jimmie Haskel goed op. Technicus Thorne Nogar voegt Elvis na het slot van Lonely man nog wat toe, waar Elvis beleeft dank u op zegt.

De film Girls girls girls is net als Blue Hawaii een onvervalste beach movie. Echter hoewel flinterdun, bracht de film ook een ode aan de voedsel rijkdom van de oceanen. Ware het alleen maar met het stuwende Thanks to the rolling sea. Deze opname (take 3) stamt van de 1e sessie dag voor de soundtrack van Girls girls girls 26 maart 1962.

De dag erop werd aangevangen met Where do you come from, en daar waar het bij Thanks to the rolling sea niet erg opvalt doet het hier des te meer, de bekende vlakheid van de dynamiek die de Radio recorders studio in Hollywood zo kenmerkte. Eigenlijk is het ontbreken van dynamiek een betere omschrijving. Bij deze een na laatste take van Where do come from die we voorgeschoteld krijgen, take 13, krijg je het gevoel dat Elvis dit wat plichtmatig zingt. Kan ook heel goed liggen aan ...juist, die vlakheid in geluidskwaliteit.

Hoewel het zich wat minder laat gelden is ook het typische geluid van de Radio recorder studio terug te vinden op een vroege take van King of the whole wide world. Take 3 is vroeg te noemen omdat de heren muzikanten en Elvis er maar liefst 31 doorheen jagen. De uiteindelijke master wordt nog in gekort ook, terwijl deze versie met het aftikken van D.J.Fontana mee amper 2 minuten en 50 seconden duurt. Take 3 wijkt overigens niet al te veel van master af, hier en daar is pianist Dudley Brooks wat meer aanwezig, en ook de sax van Boots Randolph laat zich op een andere manier gelden.

Het is dat Elvis in 68 Little Egypt nogmaals opnam, anders had het lied de tand des tijds niet overleeft. Ook deze 21e!! take van 2 maart 1964 zal geen potten of pannen breken. Elvis baant zich wat braaf door deze ondeugende Leiber & Stoller creatie, de sjeu op deze take vinden we aan het slot, als de stemmen ietwat baldadig uit de toon gaan, en de muzikanten er dan ook maar de brui aan geven.

Je hebt Sam Cooke met Wonderful world je hebt Louis Armstrong met Wonderful world, en ongetwijfeld zijn er nog meer artiesten die een liedje met dezelfde titel hebben opgenomen. Liedjes die qua tekst los van elkaar staan, maar die zowel de titel als pretentieloos zijn gemeen hebben. Ook Elvis heeft zijn Wonderful world, met gemak, ja losjes gezongen precies zo het hoort. Ook deze 7e take geeft dat niets aan de hand gevoel, precies waar het lied voor staat.

Paradise Hawaiian style. Op dezelfde leest geschoeid als zo ontzettend succes volle Blue Hawaii film, men moet gedacht hebben dat succes nogmaals te kunnen evenaren met dezelfde idyllische achtergrond van Hawaï. Ook de muziek kreeg de kenmerkende Hawaï sound mee. Diezelfde muziek werd overigens zonder Elvis erbij ingespeeld. Staan de muzikanten op 26 en 27 juni 1965 in de studio, Elvis verschijnt pas in augustus van dat jaar in de studio om zijn vocalen bij de muziek te voegen. Van een bootleg album weten we dat Elvis nu niet echt onder de indruk was van de geboden liedjes, wat tot wat dollen in studio leidde. Niet echt gemotiveerd horen we Elvis op deze schijf aan This is my heaven werken. Aardig om te horen hoe de tape met de muziek daarop gestart wordt, nadat Elvis met de woorden Where was that last part het einde miste van de daarvoor opgenomen take.

Spinout; onvermijdelijk kom je ze natuurlijk tegen, de liedjes die de film ingeschreven zijn. Anders gezegd de tekst van een liedje moet met het verhaal lijn mee van de film. Hoeft lang niet altijd nadelig voor de compositie te zijn, maar met Spinout -tevens de film titel- wordt geen gevoelige snaar geraakt. Het enige wat in de song goed naar voren komt is het strakke drumspel van Buddy Harman en de duidelijke bass partijen van Bob Moore. Take 2 krijgen we van Spinout opgenomen op 17 februari 1966.

Nee dan is All that I am van een geheel andere orde, en zeker zo na het beluisteren van Spinout een verademing. En daar is de kracht van Presley weer. Als Elvis ook maar een beetje het gevoel had dat er wat tastbaars in een liedje zat, dan stond hij er. All that I am werd namelijk direct na Spinout opgenomen zelfde dag en helaas ook zelfde Radio Recorder studio in Hollywood. En wederom staat de slechte akoestiek deze aardige ballad in de weg. Take 2 van All that I am valt ons ten deel. Overigens werd All that I am als a-kant gekoppeld aan Spinout, en verscheen als zodanig op single.

Vreemd genoeg is er van de volgende track geen exacte datum bekend, het zal zo rond eind maart of begin april 1962 geweest zijn, aangezien het voor de film Girls Girls Girls bestemt was. Dan hebben we het over We'll be together en wel take 10 op dit schijfje. Welke datum het ook is, de muzikanten, Elvis en de achtergrond zangers leverde een top prestatie af. Vooral de gitaren klinken zoals het hoort in dit genre muziek, een genre waar misschien niet iedereen van onder de indruk is, maar dit is werkelijk een pareltje in zijn soort. Opmerkelijk is ook de verbluffende geluidskwaliteit, ondanks dat het uit Radio recorder studio kwam rollen.

Frankie & Johnny overgoten door een New Orleans dixie land sausje, zelfs wat frivool gezongen deze 1e take van dit in deze versie wat verassende lied. Bij het beluisteren van de masters zoals te vinden op de soundtrack, voel je een soort verveling opkomen, daar hoef je je bij deze versie geen zorgen over te maken. Neemt niet weg dat je die eeuwige radar boot wel op je netvlies houdt.

Van de 20 takes die gemaakt werden van I need somebody to lean on horen we de bloedstollende 8e take. Zonder opsmuk, met een sobere piano, een beheerste bass, kwastje op de drums in de achtergrond en een bedeesd gitaartje laat Elvis zijn stem de tekst van het lied tot zijn recht komen. Doc Pomus en Mort Shuman hebben met I need somebody to lean on een groei juweeltje gecreëerd. Zowel door de opgenomen takes heen, als de jaren die sindsdien weg getikt zijn.

The meanest girl in town take 9 laat nagenoeg 1 toon soort van Elvis zijn stem toe, en is daarmee al veroordeeld tot een niet al te best oordeel. Het enigste wat wel goed uit de muzikale verf komt is de saxofoon gehanteerd door Boots Randolph. The meanest girl in town is te vinden op de soundtrack van Girl hapy uit 1964.

Voor Viva las Vegas zijn een aantal goede songs geschreven, en dan van zelf sprekend ook wat mindere. Night life bungelt daar zo'n beetje tussen, hoewel deze take 3 juist door het niet geheel vlekkeloze verloop extra punten krijgt. Op driekwart begint Elvis te fluiten, doorgaans een teken dat zijn scherpe oren een onvolkomenheid hebben op gepikt die niet door de beugel kan. Gewoonlijk werd er dan gelijk gestopt met opnemen, nu echter maakt men het lied af.

De vermoorde onschuld. Zo kan Puppet on a string gekenmerkt worden. En als zodanig is het dan ook ingezongen. Lief bijna zijig legt Elvis uit dat hij zich letterlijk gestrikt voelt door zijn geliefde. Weinig verassend deze 7e take van Puppet on a string, maar toch een van sterkste songs uit Girl happy.......

Hey little girl moet het voornamelijk hebben van de muzikale inbreng, en dan heeft het nog wat eigenaardige breaks gedurende de song te verwerken. Dit lied is geschreven voor de toch al wat vreemd aan de oortjes doende soundtrack Harum scarum. Deze film speelt zich af in het midden oosten, en kreeg derhalve ook wat oosterse getinte muzikale vormen mee. Take 1 duurt niet langer dan zo'n 20 seconden, waarna ook take 2 niet geheel vlekkeloos verloopt, maar neem het de muzikanten maar eens kwalijk.

Bracht de als je het op de keeper beschouwd heel aardige film Live a little love a little de 2002 verrassing in de vorm van de geremixte Little less conversation op, ook de door de jaren heen totaal over het hoofd geziene Edge of reality bezit eeuwigheids waarde. De titel dekt de lading, zoals dat heet. Mystiek zijn de 1e tonen. De opbouw zowel in de vocalen van Elvis als de muziek naar de refreinen tonen artistieke pogingen. Geslaagde pogingen. De tekst is niet afhankelijk van de film beelden, niet eens van de tijdsgeest waarin het is opgenomen, de tekst verouderd niet. De muziek evenmin. Dat de vocalen van Presley ook tijdloos zijn behoeft geen betoog, maar een gewillig oor hoort hier een stem die veel van zijn mogelijkheden benut. De stem die in 1968 toch al in een prettige vorm stak. Edge of reality werd op 7 maart 1968 toevertrouwd aan de RCA banden, met een voor Elvis nagenoeg onbekende ritme sectie. Daarvan valt zangeres Sally Stevens genoegzaam op, een stem op de juiste plaats in dit onderschatte lied waarvan take 6 de onze wordt.

Terwijl Elvis op 3 mei tijdens de Jailhouse rock sessie de electrische bass van Bill Black ontfutselde om Baby I don't care van de juiste bass loopjes te voorzien, werden zijn vocalen 6 dagen later aan de muziek toegevoegd. Als je dan op Out in Hollywood voor het eerst alleen de stem van Elvis hoort tijdens Baby I don't care, mis je de muziek absoluut. Neem je echter de tijd om de 'kale' vocalen van Presley eens nader te beluisteren dan kom je tot de conclusie dat de stem van Elvis anno 1956 inderdaad die van de ruige rock & roll zanger is, dan de latere in alle opzichten meer beheerste stem techniek.

Out in Hollywood is zonder meer een kostbaar kleinood. Zelfs de niet film liefhebber zal hier momenten van muzikaal genot van onder vinden. Daar waar de bootleggers op RCA voorsprong hebben, zal mede door de goede geluidskwaliteit en de tomeloze inzet van zowel Ernst Jorgensen en Roger Semon rap in gelopen worden. Ook de zogenaamde digipack hoes is een streling voor het oog. Met de juiste foto's en enkele film flyers onder het gedeelte waar je je cd vastlegt, is het product Elvis waardig. Ook de informatie waar wel eens over geklaagd wordt is goed kort en bondig. Welke take, welk jaar en de componisten van de liedjes worden vermeld.

BACK