Column

Mijn Idool (23-02-2003)

Heel Nederland staat op dit moment op z'n kop omdat men op TV op zoek is naar een Idool. Elke week kijken er weer miljoenen mensen hoe er straks uit 7.500 aanmeldingen het ultieme Idool gekozen wordt.

Ja, het programma Idols is héél populair bij het Nederlandse televisie publiek. Dewi, Hind, Jamaï en Jim lijken meer geliefd dan Marco Borsato en Bon Jovi bij elkaar. Toch twijfel ik aan het feit of deze jonge mensen echt wel zo goed gevonden worden zoals de bladen en de andere media ons willen laten geloven.

Is het immers niet diezelfde pers die het grote publiek elk jaar rond 16 augustus weer trakteert op verhalen dat Elvis in de jaren 70 niets meer en minder was dan een drugs vretend gezwollen monster die geheel passend bij zijn verschijning nog eens monsterachtig zong ook….

Ondanks dat ik dus mijn twijfels heb over de daadwerkelijke populariteit van de deelnemers aan het programma Idols kan ik natuurlijk niet om het feit heen, dat hoe vreemd ook, telkens weer miljoenen mensen inschakelen. Ik denk dat het programma op zichzelf dan ook populairder is dan de aankomende idolen zelf.

Als dit het resultaat is van een lange zoektocht naar een Idool dan wordt het de komende jaren nog een ramp met de hitlijsten. Naast Elvis heb ik een zeer brede muzieksmaak maar de piepstemmetjes welke we in Idols wekelijks te horen krijgen kunnen mij geenszins bekoren. Als ik naar dit soort piepstemmetjes wil luisteren koop ik wel een Cd van Irene Moors met de smurfen…

Als er zoveel afleveringen nodig zijn om een vals zingende artiest te vinden dan kan ik net zo goed naar mezelf luisteren, hoe ik 's morgens vroeg onder de douche met mijn geweldige zangkunst het zoveelste Elvis nummer om zeep breng.

Maar ach, wat loop ik hier te zeuren en te klagen ik heb immers al jaren geleden op zéér jeugdige leeftijd het ultieme idool ontdekt; MIJN EIGEN MUZIKALE HELD, ELVIS PRESLEY.

BACK